Sieraków to miasto usytuowane w zachodniej Polsce w powiecie międzychodzkim. Położone jest ono nad rzeką Warta. Znaleziska archeologiczne z prac wykopaliskowych prowadzonych w latach 1911-1914, wskazują na istnienie w tym miejscu osady ludzkiej pochodzącej z epoki brązu.
Pierwszy zapis informujący o istnieniu grodu usytuowanego przy brodzie Warty, pochodzi z roku 1251 gdzie miejscowość wymieniona jest jako Zirckow. Gród ten został założony na szlaku handlowym prowadzącym z Poznania przez Drezdenko do Szczecina. W roku 1388 jeden z dokumentów zawartych w Kodeksie Dyplomatycznym Wielkopolski, odnotowuje Dobrogosta z Sierakowa, który występuje jako świadek podczas procesów toczonych z zakonem krzyżackim. W latach 1391–1399 dziedziczką miasta Sieraków, była Wichna zwana później wojewodziną z Sierakowa. Akta grodzkie poznańskie dostarczają informacji, że w 1392 roku miasto lokowane było na prawie niemieckim i już pięć lat po lokacji miało wystawiony zamek.
Miasto Sieraków, było prywatną własnością rodziny Nałęczów. Często na właścicieli Sierakowa mówiono państwo Sierakowscy. Tak więc z pewnej linii wspomnianego rodu Nałęczów, powstała gałąź rodu Sierakowskich. W roku 1416 Władysław Jagiełło, odnowił przywilej lokacyjny Sierakowa na prawach magdeburskich. W 1450 roku, właścicielem miasta został wojewoda poznański Łukasz Górka. Jego syn, Uriel wybudował w Sierakowie szpital i kościół pod wezwaniem św. Ducha.
W czasie wojny trzydziestoletniej Sieraków wystawił w roku 1458, drużynę pieszych, ruszających na odsiecz oblężonej polskiej załogi w Malborku. W roku 1524 w mieście pobierano cło od zagranicznych kupców przybywających do Polski, co było solidnym fundamentem dla rozwoju miasta.
W XVI wieku mieszkańcy trudnili się rolnictwem oraz drobnym rzemiosłem. W roku 1580 Sieraków był prywatnym miastem szlacheckim, położonym w powiecie poznańskim. W tym roku wspomniana miejscowość zanotowana została w historycznych dokumentach podatkowych.
Rodzina Górków w roku 1591, odsprzedała miasto wraz z czternastoma okolicznymi wsiami Piotrowi Opalińskiemu. Okres, w którym ta rodzina Opalińskich była właścicielami miasta, należy do najpomyślniejszych w jego historii. Nowy właściciel rozpoczął budowę kościoła bernardyńskiego. W mieście założono drukarnię i powstał teatr. W dniu 7 czerwca 1658 roku, do miasta przybył król polski Jan Kazimierz z małżonką Ludwiką Marią Gonzaga. W 1679 roku, region Sierakowa nawiedziła chmura szerszeni, która zanotowana została w miejscowej kronice. Ostatnia właścicielka Sierakowa z rodu Opalińskich, Maria Leszczyńska córka Katarzyny z Opalińskich i Stanisława Leszczyńskiego, wniosła Sieraków w wianie królowi francuskiemu, Ludwikowi XV. Miasto kupił w 1752 roku minister króla Augusta III Henryk Bruhl. Pod koniec XVIII wieku, właścicielem miasta został polski hrabia Łukasz Bniński.
W latach 1807–1815 miasto znajdowało się w granicach Księstwa Warszawskiego. W roku 1811 w mieście znajdowało się 160 domów, w których mieszkało 1174 mieszkańców. W 1815 roku po kongresie wiedeńskim weszło ono w skład Wielkiego Księstwa Poznańskiego. W 1843 roku wzrosła liczba domów, a tym samym mieszkańców Sierakowa. W 1945 roku w mieście znajdował się sztab dowódcy I Frontu Białoruskiego marszałka ZSRR Gieorgija Żukowa, który stamtąd wyruszył na Berlin.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Foto: Wikimedia
Nie byłem nigdy w mieście Sierakowie nad Wartą, ale byłem za to we wsi Sieraków w dzisiejszych Dobczycach, koło Wieliczki. Na zdjęciu zamieszczonym do artykułu poznaję – o ile nie ma dokładnie takiego samego w mieście Sieraków – dwór we wsi Sieraków. Teraz jest tam hotel i restauracja, której parasole i stoliki widać na zdjęciu.
Najstarsze pisane źródła notują, że wieś Sieraków należała do parafii w Dziekanowicach już w XIII wieku. Jako pierwszego właściciela wymienia się Mikołaja z Sierakowa i rodzinę Sierakowskich w 1412 roku. Należy pamiętać, że ówczesną stolicą Polski był Kraków i w pobliskich majątkach mieszkało wiele rodzin, które zapisały się na kartach historii Polski. Można przypuszczać, że Sierakowscy musieli wchodzić w skład Krakowskiej Chorągwi, głównej siły rażenia wojsk polsko-litewskich pod Grunwaldem. Około 1460 roku inne źródła wspominają, że niejaka Barbara z Topoli wnosi w małżeńskim wianie kilka wsi, w tym połowę Sierakowa w czasie swojego ślubu z Mikołajem Rejem – ojcem języka polskiego.