Miłkowice to niewielka wieś polska położona w województwie wielkopolskim, w powiecie tureckim. Dokładnie opisując usytuowanie Miłkowic, należy wspomnieć,  że znajdują się one nad zbiornikiem wodnym zwanym Jeziorkiem.

Była to niegdyś wieś szlachecka, gniazdo rodowe rodziny Miłkowskich pieczętujących się herbem Abdank. W drugiej połowie XV stulecia, powołany był do istnienia kościół, ufundowany prawdopodobnie przez Mikołaja Miłkowskiego. Był to akt dziękczynienia za to, że pojął on za żonę Katarzynę z Romiszewic. W czasie wizyty biskupiej w tym miejscu, mającej miejsce w roku 1683, zostawiono w Miłkowicach notatki, w których opisywano znajdujący się tam drewniany kościół z trzema ołtarzami.

W roku Ignacy Lipski, pełniący obowiązki łowczego, a przy okazji posiadał on w Miłkowicach niewielki dworek, był fundatorem drugiego małego kościółka, który pełnił tu raczej rolę kaplicy modlitewnej. W roku 1848, został on obrócony w perzynę, z bliżej niewiadomych przyczyn. Dziedzic Miłkowic Tomasz Bogdański, postawił rok później kościół z tzw. pruskiego muru, który się okazał również bardzo nietrwałym. Obecny, neogotycki kościół został zbudowany w końcu dziewiętnastego stulecia. Stanowi on doskonałe miejsce turystyczne, ponieważ posiada piękne obrazy, złote krucyfiksy, złoty mszalny kielich i wiele figur osób świętych, pokrytych licznymi pozłoceniami i platerami.

Badania archeologiczne w Miłkowicach prowadzone po zachodniej stronie  Jeziorska,  potwierdziły istnienie tamtejszego dworu. Okazało się również, że dwór ten postawiono na miejscu, gdzie w epoce brązu znajdowało się cmentarzysko kultury łużyckiej. Kultura łużycka, występowała głównie na ziemiach polskich a także w ościennych państwach takich jak Czechy, Słowacja, Ukraina, Niemcy. Należy do kultur pól popielnicowych, co odnosi się do ówczesnego pochówku ciał. Jak można się domyśleć, ludzkie ciała po śmierci spalano a popiół umieszczano w popielnicach, które pod warstwą kamieni zakopywano w ziemi. Kultura łużycka dzieli się na wiele grup różniących się inwentarzem, obrządkiem pogrzebowym, a także formą osadnictwa. Występowały w niej zarówno osady otwarte, jak i te zamknięte, otoczone palisadami ostro zakończonymi. We wspomnianym czasie, na wielkopolskiej wyspie znajdował się pierwotnie usytuowany łużycki gródek stożkowaty, podobnie jak w pobliskich miejscowościach, gdzie przeprowadzono już dokładne badania archeologiczne. Wspomniane grodzisko stożkowate było niegdyś rycerską siedzibą okresu II połowy XIV wieku. Zewnętrzna średnica wspomnianego grodziska, wynosiła około 30-35 m, a w jego obrębie pozostawał zatem okrągły majdan o średnicy 10-15 m. Obszar ten pokryto izolacyjną warstwą surowej gliny, stanowiącej materiał przeciwogniowy i chroniący przed warunkami atmosferycznymi. Mniej więcej po środku wydzielonej przestrzeni grodziska, znajdowały się  budynki o konstrukcji drewnianej. Budynki tego grodziska, były często kilkukondygnacyjne, a co się z tym wiąże bardzo nietrwałe.

Ewa Michałowska-Walkiewicz