NGP rozmawia z Lennartem Ilke, szwedzkim tłumaczem książki “Prawiek i inne czasy” (Gammeltida och andra tider) Olgi Tokarczuk.
Co najbardziej Cię fascynuje w twórczości Olgi Tokarczuk?
— Najbardziej cenię piękno języka, którym się posługuje, czy raczej stwarza. Zwykle mówię, że ona pisze poetycką prozę; realistyczną, ale na pograniczu bajki, czy mitu. Jest to bardzo sugestywne i wciągające. Olga potrafi opowiadać – w najgłębszym sensie tego wyrazu. Czasem aż tak to jej się udaje, że język zostaje przeźroczysty, a widzimy historię jakby bez błony liter czy papieru.
Tłumaczyłeś “Prawiek…”, a więc jedną z pierwszych książek, na początku kariery literackiej tegorocznej noblistki. Dość długo szukałeś wydawcy… Jak wtedy ta książka została przyjęta w Szwecji?
— Starałem się o szwedzkie wydanie parę lat po wydaniu oryginału w 1996 roku, ale wydawnictwa jakoś nie widziały tego, co ja. Odmówili. Z czasem może dotarło do nich, że się pomylili. Ale małe wydawnictwo Ariel zaczęło ją wydawać w przekładzie Jana Henrika Swahna w 2002 roku. Potem zwrócili się do mnie w sprawie „Prawieku”, bo wiedzieli ile się starałem, i wydali tę książkę w moim przekładzie. Recenzje były naprawdę świetne, więc byłem bardzo zadowolony.
Późniejsze książki Tokarczuk tłumaczył na szwedzki Jan-Henrik Swahn, ale do tej sławy tegorocznej noblistki w Szwecji swoim tłumaczeniem też się przyczyniłeś. Na Facebooku napisałeś “Stolt idag! Min första Nobelpristagare!”. Jakie to uczucie?
— Jest to wielka radość oczywiście, i zadowolenie. Od lat były spekulacje, że Olga może dostać tę nagrodę, ale nie można oczywiście na to liczyć przed faktem. Tak samo się cieszę dla Olgi, dla Jana Henryka i dla siebie. Jest dobry czas dla polskiej literatury w Szwecji.
Po “Prawieku…” Tokarczuk napisała – do tej pory – jeszcze kilkanaście książek. Które z nich uważasz za najlepsze?
— Oj, to jest bardzo trudne pytanie, chyba zostawiam to bez odpowiedzi.
I na koniec…. Czy będziesz, jako tłumacz, gościem na ceremonii wręczenia Nagrody?
— Tego po prostu nie wiem. Mam nadzieję, że jedna książka może wystarczy…
Foto: Facebook
