Pałac Izraela Poznańskiego, to neobarokowy pałac z epoki fabrykanckiej. Pochodzi on z XIX wieku. Budowla ta, ze względu na wielkość i charakterystyczne dekoracje architektoniczne, zwana jest Luwrem Łodzi.
W 1877 roku, Izrael Poznański zakupił narożną kamienicę u zbiegu ulicy Stodolnianej i Ogrodowej w Łodzi. Posiadała ona jedynie skromną elewację. Do niej przylegał też budynek magazynowy, który pan Poznański nabył z zamiarem stworzenia w nim obiektu handlowego. Powstała zatem największa wówczas rezydencja fabrykancka w Polsce. Co najważniejsze, to ona została jako pierwsza zelektryfikowana.
Wielkie salony
Jej wnętrza składają się z wielkich salonów. W pałacu tym są również pomieszczenia kameralne, w których są urządzone pokoje mieszkalne i sypialniane. Na piętrze znajduje się część prywatna rodziny Poznańskich, a w tak zwanym głównym korpusie urządzony jest gabinet prezesa i kantor. Boczne skrzydło mieściło w swoich piwnicach zaplecze gospodarcze. Była tam też kuchnia i magazyny wyrobów gotowych do handlu.
Na poddaszu
Poddasze przeznaczone było dla służby. Cały budynek pobudowano na planie litery L. Najbardziej okazała południowa część pałacowa, wykończona jest wypiętrzonymi, kopulastymi dachami i figurami przedstawiającymi alegorie epoki przemysłu. Przez lata obiekt ten był rozbudowywany. Pierwotny projekt pałacu był autorstwa Hilarego Majewskiego. Został on jednak z czasem zmodernizowany poprzez, kolejny projekt architektoniczny Franciszka Chełmińskiego. Podczas przebudowy, która miała miejsce w 1898 roku, dobudowano do pałacu ogród zimowy nakryty szklanymi kopułami. Co ciekawe, pałacowe skrzydło południowe wydłużono w kierunku zachodnim, by tym sposobem na piętrze powstała sala balowa.
Dwa pawilony
Od strony fabryki, dobudowano do pałacu dwa pawilony. Jest to między innymi dobudowana: jednopiętrowa oranżeria ze szklaną kopułą. Drugim pawilonem jest parterowy pasaż, jako pewnego rodzaju łącznik między fabryką a pałacem. Zwieńczeniem reprezentacyjnego charakteru tej budowli jest ogród spacerowy, wykonany według projektu właściciela łódzkiej firmy ogrodniczej niejakiego Leona Grabowskiego. W ogrodzie tym wybudowano bogato zdobioną fontannę, zwaną zwyczajowo „lazurową”. Ostateczny swój kształt budowla ta uzyskała po śmierci Izraela Poznańskiego, która miała miejsce w 1903 roku. Do rozbudowy pałacu przyczyniły się jego dzieci, chcące za wszelką cenę, nadać jej cech nowoczesnych.
Spod pędzla pana Samuela
Wystrojem sali jadalnej oraz balowej, zajął się na zlecenie Leoni Poznańskiej łódzki malarz tamtej epoki Samuel Hirszenberg. Kolejne przebudowy związane były ze zmianą użytkowników pałacu, który był przejęty między innymi przez Urząd Wojewódzki w dobie międzywojnia. W latach 70. XX stulecia, adaptowano tutejsze piwnice na potrzeby kawiarni muzealnej.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
Cudo