Nie jest to pierwszy film islandzki o buncie kobiety przeciw władzy czy mafii. Ponad rok temu oglądaliśmy walkę z energetycznymi zanieczyszczeniami (Woman at war, zob. Dzwon na trwogę z Islandii, strefa.se).
Tym razem walka z korupcją na islandzkiej prowincji kończy się tylko częściowym sukcesem: powstaje nowa spółdzielnia mleczarska, ale gospodarstwo kobiety bankrutuje ona zaś z ulgą jedzie do dorosłych dzieci do Reykjawiku.
Film dowodzi konsekwencji reżysera w doborze tematyki i środowiska. Jego poprzedni film – Bland män och får (2015) – ukazywał śmiertelny konflikt dwóch braci na tle zarazy w stadach owiec.
*
Niektóre filmy pojawiające się w czasie pandemii świadczą o popularyzacji projekcji w domu, według znanych już wcześniej sposobów jak VOD (video on demand) czy streaming (mniej czy bardziej legalne ściąganie filmów z sieci). Przykładem może być kolejna, już nie wiadomo która, wersja historii najbardziej znanego australijskiego bushrangera, plasującego się na skali między zwykłym bandytą a obrońcą uciśnionych (Robin Hoodem). Niestety przynosi ona zawód, także w zestawieniu z niektórymi wersjami wcześniejszymi, autorstwa Tony Richardsona (1970) czy Gregora Jordana (2003).
Film Kurzela ujawnia przede wszystkim warunki wstępne konfliktu: nierówność klasowa, majątkowa, kulturowa Brytyjczyków i potomków zesłanych przez nich niegdyś przestępców, w dużej mierze pochodzenia irlandzkiego. Postać Neda Kelly ukazana jest jako wielka psychiczna skaza: wczesne obcowanie z grzechem i przemocą, późne dojrzewanie, także do męskich decyzji, wreszcie utopijne dążenie do ratowania uwięzionej matki. Akcja ukazana najczęściej w słabo czytelnych, ciemnych kadrach. Długotrwałych sukcesów partyzantki Neda Kelly ani śladu.
Aleksander Kwiatkowski
