Szwedzcy naukowcy, wraz z naukowcami polskimi, dokonali niezwykłego odkrycia podczas badań paleontologicznych. Odnaleźli bowiem skamieniałość z nieznanego wcześniej kręgowca z gatunku Lisowicia bojani, o wielkości dużego słonia.

Gatunek żył 200 milionów lat temu i miał około 4,5 metra długości, 2,6 metra wysokości i ważył około 9 ton, co stanowi 40 procent więcej niż jakikolwiek zidentyfikowany dotąd dicynodont, wynika z komunikatu prasowego Uniwersytetu w Uppsali.

Lisowicia to monotypowy rodzaj wymarłych terapsydów z grupy dicynodontów. Jedynym znanym przedstawicielem jest Lisowicia bojani, którego kopalne ślady istnienia odkrył zespół polskich paleobiologów i geologów pod kierunkiem Tomasza Suleja, profesora Instytutu Paleobiologii PAN w Warszawie oraz Grzegorza Niedźwiedzkiego, biologa z Uniwersytetu w Uppsali. Odkrycia dokonali podczas prac paleontologicznych na terenie cegielni w Lipiu Śląskim.

Naukowcy opublikowali niedawno wyniki swoich prac na łamach czasopisma Science.

Lisowicia bojani żyła w późnym triasie, pod koniec noryku lub na początku retyku; gatunek ten jest obecnie najmłodszym znanym zwierzęciem, które z pewnością było przedstawicielem dicynodontów

– Odkrycie Lisowicia zmienia nasze rozumienie historii dicynodontów, naszych rodzajów ssaków w triach. Poza tym rodzi się pytanie, co sprawiło, że te zwierzęta i dinozaury stały się tak duże, mówi dr Tomasz Sulej w Polskiej Akademii Nauk, w komunikacie prasowym.

Od pierwszych odkryć w 2005 r. udało się zebrać ponad 1000 fragmentów kości, w tym skamieniałości z Lisowicji w polskiej wsi Lisowice, której nadano również nazwę gatunku.

Grzegorz Niedźwiedzki  (ur. w 1980 roku w Bychawie) to znany polski biolog, paleontolog i odkrywca. Studiował przez rok geologię na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 2001–2007 studiował biologię na tej samej uczelni. W 2007 obronił pracę magisterską z biologii dotyczącą analizy paleoekologicznej wczesnojurajskiego ekosystemu z Sołtykowa w Górach Świętokrzyskich. W 2013 roku Niedźwiedzki doktoryzował się w Zakładzie Paleobiologii i Ewolucji UW, gdzie przygotował dysertację o drapieżnym późnotriasowym archozaurze ze stanowiska Lipie Śląskie koło Lisowic. Obecnie pracuje na Uniwersytecie Uppsalskim.

Był wielokrotnym stypendystą Prezesa Rady Ministrów i ministra edukacji narodowej. W 2000 otrzymał nagrodę specjalną Królewskiego Towarzystwa Geograficznego z Londynu, w 2008 nagrodę Fundacji na Rzecz Nauki Polskiej, zaś w 2009 nagrodę prezesa Polskiej Akademii Nauk za działalność naukowo-dydaktyczną. Na jego cześć gatunkowi triasowego owada nadano nazwę Chauliodites niedzwiedzki.

opr. STERFA:SE