Dziki Zachód, lodowce alpejskie, fiordy norweskie, Pustynia Gobi, Amazonia…. Fascynujemy się miejscami niezwykłymi i często tak dalekimi, że trudno sobie je wyobrazić. Północ Szwecji wydaje się bliższa, przecież to tylko… kilka-kilkanaście godzin jazdy samochodem ze Sztokholmu. A mimo to tak samo fascynuje, tak samo wydaje się niedostępna.
Książka Anny Winner „Piętno, ślad renifera” to właśnie książka o fascynacji Północą. Ale nie chodzi tu jedynie o zauroczenie przyrodą, kontrastami, barwami, krajobrazem czy dzikością tego terenu – raczej o niezwykłe spotkanie z niezwykłymi ludźmi stamtąd pochodzącymi. To naturalne, że właśnie to zderzenie z inną kulturą, obyczajami i odmiennością losów budzi zawsze nasze najżywsze reakcje. Piękne krajobrazy bez żywej tkanki ludzkiej nie są pełne – Anna Winner nie pierwsza dostrzegła tę zbieżność.
„Książkę tę poświęcam pamięci Emmy Johansson – pisze Autorka. – Szwedki, niezawodnego przyjaciela wielu Polaków i Polski. Przed laty obiecałam Jej, że napiszę opowieść o Norrlandzie; krainie, w której Emma się urodziła i którą nauczyła mnie kochać.” Można więc powiedzieć, że właśnie dzięki Emmie otrzymaliśmy interesującą książkę, w której niebagatelną rolę odgrywają uczucia, która nie tylko jest interesującą sagą norrlandzkiego rodu, ale przede wszystkim ciepłym i przekonującym obrazem ludzkich losów.
To druga książka Anny Winner, zupełnie odmienna od poprzedniej, która była przede wszystkim próbą rozliczenia się z własnym życiem. Książka „Czarno-białe życie” była czasami brutalna, na przemian chłodna i rozpalająca nasze odczucia. Tym razem otrzymaliśmy książkę łagodną, barwną i nostalgiczną. To wiele mówi o literackim wyczuciu Anny Winner, o jej umiejętności budowania nastroju.
Każda podróż po ludzkich losach jest ciekawym zabiegiem twórczym. Bo losy ludzi nigdy się nie powtarzają. Łatwo się o tym przekonać czytając książkę „Piętno, ślad renifera”.
(St.S.)
