Szwecja od lat widnieje na muzycznej mapie jako europejska stolica muzyki pop. Nie sposób zliczyć szwedzkie produkcje, które przewinęły się przez światowe listy. Niektóre były przykładem totalnego obciachu (krytycy wymieniają tutaj np. Army Of Lovers), inne kończyły z etykietką jednosezonowego hitu (Stakka Bo). Zdarzyły się jednak dwa zespoły, których dokonania na artystyczno-komercyjnym polu zostały odznaczone wspólnym zaszczytnym tytułem ambasadorów Szwecji. Mowa oczywiście o kwartecie Abba i duecie Roxette.

Szwedzkie superduo Roxette: Marie Fredriksson i Per Gessle, znaleźli się na szczytach list przebojów od kiedy wyszedł ich pierwszy sperhit ”The Look” w 1989 roku. Ich wielką trasę koncertową ”The Joyride Tour 1991-92” obejrzało ponad milion ludzi na 108 koncertach na czterech kontynentach. Podczas tych lat wielu artystów pojawiło się i odeszło, ale Roxette nadal pozostaje w pierwszej lidze międzynarodowych gwiazd.

Fredriksson i Gessle poznali się w 1979 roku – ona współpracowała z bardzo popularnym w lat siedemdziesiątych, głównie w Szwecji, zespołem Gyllene Tider, w którym Gessle był wokalistą (w 1983 Gyllene Tider pod nazwą Roxette wydało singel Teaser Japanese). Pod wpływem sugestii wytwórni EMI, Marie i Per pod tą nazwą wydali pierwszy singel (początkowo mający być nagranym przez GT) Neverending Love. Nieoczekiwanie odniósł on olbrzymi sukces w Szwecji. Po wydaniu tego singla Roxette koncertowało w Szwecji, zdobywając coraz większą popularność. Jednakże poza Szwecją zespół wciąż pozostawał nieznany.

Punktem zwrotnym w karierze duetu był rok 1987, kiedy to ukazał się drugi album zespołu – Look Sharp! zawierający przebój The Look. O je-go ogromnym, światowym sukcesie zadecydował w dużej mierze przypadek – amerykański student Dean Crashman, przebywający w ramach wymiany w Szwecji, jadąc w 1988 roku na święta do kraju, zabrał ze sobą egzemplarz Look Sharp! i tam poprosił znajomego z miejscowej rozgłośni radiowej KD-WB o jego odtworzenie na antenie. Dyrektor rozgłośni, przekonany, że oto w jego rękach znalazł się prawdziwy przebój, rozesłał kopie albumu (nagrane na kasetach magnetofonowych) do innych stacji radiowych. Dzięki temu w kwietniu 1989 roku The Look trafił na pierwsze miejsce listy Billboard Hot 100 i sprawił że Roxette stało się jednym z najbardziej znanych w USA zespołów, mimo że początkowo wcale nie był tam wydany oficjalnie. Od tej pory rozpoczął się szczytowy okres po-pularności Roxette. Był to wówczas jeden z najpopularniej-szych zespołów muzycznych na świecie.

Dwa lata później ich utwór It Must Have Been Love (Christmas For The Broken He-arted), został przekomponowany (tym razem bez świątecznej oprawy) i w czerwcu 1990 jako trzeci singiel Roxette, wspiął się na 1. miejsce list przebojów. Singiel ten promował sound-track do filmu ”Pretty Woman”, który sprzedał się w ilości 9 milionów egzemplarzy. Szacuje się, że do końca 2000 roku piosenka It Must Have Been Love została odtworzona 3 miliony razy, w samych tylko Stanach Zjednoczonych.

Koleje albumy Roxette – Joyride (1991), koncertowy Tourism (1992), Crash! Boom! Bang! (1994) ugruntowały tylko pozycję grupy na światowej scenie muzycznej. Niebawem, bo w 1995 roku, ukazała się płyta zawierająca największe hity zespołu – Don’t Bore Us – Get To The Chorus. Natomiast cztery lata później Roxette wydali kolejny album – Have A Nice Day (1999).

W 1993 roku Roxette nagrali koncert w popularnym cyklu MTV Unplugged. Rok później pojawił się  wspomniany album Crash! Boom! Bang! – najbardziej rockowa płyta duetu. Album ten rozszedł się w nakładzie blisko 5 milionów egzemplarzy, przynosząc przeboje Sleeping in My Car, Crash! Boom! Bang!, Fireworks i Run to You.

Na przełomie 1994 i 1995 duet wybrał się w trasę koncertową Crash! Boom! Bang! World Tour 1994/95, podczas której koncertował m.in. w RPA (koncerty tam obejrzało ok. 130 tys. osób), Japonii czy Chinach (był to pierwszy koncert zachodniego zespołu, jaki za pozwoleniem władz odbył się tam od 9 lat).

W 1996 działalność Roxette została zawieszona. Wcześniej, pod koniec 1995 roku, wydany został album podsumowujący działalność, Don’t Bore Us, Get to the Chorus!. Marie i Per zajęli się sprawami rodzinnymi; do tego został reaktywowany zespół Gyllene Tider, co wzbudziło euforię w Szwecji. Działalność duetu została wznowiona w 1999. Wydano wówczas album Have a Nice Day, jednakże odniósł on tylko umiarkowany sukces i to głównie w Europie, osiągając jedynie dwumilionowy nakład. Dosyć dużą popularność zyskały wówczas piosenki Wish I Could Fly oraz Stars. Nieco zmienił się charakter muzyki Roxette, gdyż poprzednie płyty zawierały utwory rockowe i popowe, a na Have a Nice Day znalazły się piosenki utrzymane w gatunku pop i dance.

W 2001 wydano album Room Service, który był promowany trasą koncertową Room Service Tour 2001 (ku zaskoczeniu opinii publicznej odbyły się wówczas koncerty m. in. w Rosji). Tak jak poprzedni album ten również odniósł umiarkowany sukces, głównie w Europie i rozchodząc się w nakładzie 1,5 miliona sztuk. Największą popularność zdobyły utwory The Centre Of The Heart i Milk and Toast and Honey. Muzyka z tego albumu częściowo była powrotem do pop rocka, ale znalazły się tutaj także utwory utrzymane w charakterze podobnym do piosenek z Have a Nice Day.

W 2002 Marie trafiła do szpitala z powodu konieczności leczenia guza w tylnej części mózgu. Wokalistka doznała paraliżu prawej części ciała, straciła zdolność czytania, pisania i liczenia. Po przejściu miesięcy chemioterapii oraz operacji musiała poddać się rehabilitacji, co było powodem zaprzestania działalności Roxette. Jeszcze przed chorobą została wydana składanka The Ballad Hits, z największymi balladami, promowana utworem A Thing About You. Kilka miesięcy później ukazała się składanka The Pop Hits zawierająca najpopu-larniejsze szybkie utwory popowe z całej kariery, promowana utworem Opportunity Nox, do którego nakręcono animowany teledysk, co było spowodowane chorobą wokalistki.

W 2003 Roxette od króla Szwecji Karola XVI Gustawa otrzymało Królewski Medal z Niebieską Wstęgą. Była to pierwsza oficjalna uroczystość, na której pojawiła się Marie od czasu wykrycia choroby.

W 2006 Roxette obchodziło 20-lecie swojego istnienia. Dla uczczenia tego jubileuszu wydane zostały dwa albumy podsumowujące działalność duetu przez ten czas – A Collection of Roxette Hits – Their 20 Greatest Songs! i The Rox Box / Roxette 86-06, na których znalazły się dwie nowe piosenki One Wish i Reveal. Wówczas została również wznowiona działalność. W roku 2007 jednak nie pojawiły się żadne nowe nagrania oraz nie była prowadzona działalność koncertowa, gdyż Marie wciąż miała problemy ze zdrowiem, m.in. z orientacją przestrzenną. Dalsza działalność Roxette uzależniona była od stanu zdrowia wokalistki.

6 i 9 maja 2009 roku, pod koniec solowego tournee Pera Gessle, Fredriksson wystąpiła niespodziewanie na jego dwóch koncertach, w Amsterdamie i Sztokholmie, gdzie gościnnie zaśpiewała hity It Must Have Been Love oraz The Look. 28 lipca 2009 roku duet wystąpił już oficjalnie z recitalem na łotewskim festiwalu New Wave. 23 października to data rozpoczęcia pierwszego od ośmiu lat tournee zespołu. Tym razem nie samodzielnego, a w ramach popularnego europejskiego cyklu koncertów Night Of The Proms, na których różni artyści popowi występują z towarzyszeniem orkiestry symfonicznej. Roxette wystąpili kolejno w Belgii, Holandii oraz Niemczech. Na 42 koncertach zaprezentowali recitale złożone z pięciu przebojów. Obok Roxette na scenie poja-wiły się także pozostałe gwiazdy jubileuszowej 25. edycji „Night Of The Proms”, Sharon del Adel z formacji Within Temptation i zespół OMD (w Belgii i Holandii) oraz Alan Parsons i grupa Heaven 17 (w Niemczech).

Krytycy muzyczni twierdzą, że początkowo Marie doskonale odnajdywała się w refrenach oraz emocjonalnych balladach (m.in. Listen To Your Heart, Fading Like A Flower i Spending My Time). Schemat przełamano dopiero w 1994 roku kiedy to Fredriksson samodzielnie wykonała ostry rockowy kawałek Sleeping In My Car, a Per solo zaśpiewał nastrojową piosenkę Vulnerable. Przez całe lata przebojowy repertuar Roxette opierał się na bardzo amerykańskim pop-rockowym brzmieniu gitarowym. Dopiero w nowym tysiącleciu, w okresie dominacji elektroniki, także Roxette zdecydowało się wprowadzić do swoich nagrań dźwięki wygenerowane komputerowo. Piosenkę The Centre Of My Heart oparto na loopach, a utwór Stars miał cechy nagrania techno. W premierowych nagraniach przygotowanych na składankę A Collection Of Roxette’s Hits, duet zrezygnował z eksperymentów i nagrał dwie piosenki w bardzo „roksetowym” stylu.

Jeden z krytyków pisał: O ile jeszcze na początku lat 90. nie było wątpliwości, że Roxette to formacja popowa, o tyle teraz część krytyków skłonna jest sklasyfikować nową płytę gdzieś na obrzeżach rocka. I to bynajmniej nie dlatego, że Gessle i Marie Fredriksson grają obecnie ostrzej niż kiedyś. Po prostu muzyka popularna złagodniała do tego stopnia, że można mieć opory przed wrzuceniem do jednej szufladki takich piosenek, jak energetyczna ”Real Sugar” czy podbijająca listy ”The Centre of The Heart”, razem z kiczowatymi dokonaniami niejakiej Britney S.

Jedno jest pewne. Roxette to jedno z największych osiągnięć muzyki rozrywkowej w Szwecji. Ale mimo iż duet nazywany jest „drugą ABBĄ”, to daleko mu w ilości sprzedanych płyt do sukcesu samej ABBY. Niemal 400 milionów sprzedanych płyt tego zespołu wydaje się niemożliwy do pokonania.