Dubno, to wieś polska położona w województwie podlaskim, w gminie Boćki nad rzeką Nurzec. Łatwo jest tam trafić, ponieważ należy się kierować z każdego miejsca w Polsce na Białystok, a stamtąd busami podmiejskimi można dojechać do Dubna. We wsi tej, znajduje się kaplica pod wezwaniem Świętych Niewiast Niosących Wonności do Grobu Pańskiego. Słynie ona z regularnych modlitw o wolną Ojczyznę, które miały miejsce w latach po powstaniu styczniowym, rozpętanym w roku 1863.

W rękach Mikołaja Sapiehy

Na początku  XVII wieku, wojewoda podlaski Mikołaj Sapieha, który posiadał Dubno od roku 1610 do śmierci w 1638 roku, wybudował tu murowany trzy kondygnacyjny dwór, usytuowany na planie prostokąta o wymiarach 17 x 24,5 metrów. Budynek był otynkowany z barwnymi ornamentowanymi sztukaterią elewacjami. W jego narożach znajdowały się cztery wieżyczki basztowe, wsparte na narożnych szkarpach, czyli przyporach prostokątnych. Wejście do tej budowli, prowadziło od południa do sieni skąd drzwi otwierały się do dwóch pomieszczeń w części wschodniej i do dużej sali w części zachodniej, nad którą to salą znajdowała się antresola dla muzyków.  Mikołaj jak nie trudno się domyśleć, organizował tu bale i odczyty literackie. Zatem Dubno było kolebką polskości i naszej kultury. Na piętro do części mieszkalnej z czterema komnatami, dostawano się kręconymi ceglanymi schodami oraz jeszcze wyżej do części garderobianej. Było tu wiele tajnych przejść, które były wykorzystywane, aby chronić w nich Polaków represjonowanych przez okolicznych zdrajców.

Dworskie obejście

W pobliżu dworu znajdowała się liczna zabudowa gospodarcza, a w tym druga kamienica, spichlerz, stodoła, stajnia a także gospoda oraz sad i ogród różany. Pod dworem znajdowała się niewielka murowana piwniczka, bogato zaopatrzona w przednie wina i mocne miodowe półtoraki. Podobne budowle w tym czasie powstały w takich miejscach jak Chrzęstne, Kowaleszczyzna, a także i Gojcieniszki. Budynek dworu był użytkowany do czasów zniszczenia go w połowie wieku XVII przez wojska Jerzego Rakoczego w 1657 roku, w czasie potopu szwedzkiego. W całkowitą ruinę dwór ten popadł w XVIII wieku.

Późniejsze lata

W następnych dziesięcioleciach po zrujnowaniu dworu Sapiehów wybudowano w nieodległym miejscu dwór drewniany, z którego zarządzano folwarkiem wchodzącym w skład dóbr Antoniego Boćki. W 1737 roku Wojciech Wessel zbudował w folwarku murowane stodoły, które prze długie lata pełniły rolę spichlerzy. Folwark po Sapiehach w końcu XVIII wieku przejęli Potoccy, którzy wybudowali w Dubnie jedną z pierwszych w Polsce cukrowni. W 1844 roku nowym właścicielem dworu został Dionizy Sakowicz. Ostatnim zaś właścicielem dworu i folwarku był Henryk Rogowski. Folwark rozprzedano do 1915 roku, a zabudowania dworskie zaorano.

Ewa Michałowska – Walkiewicz