Łubie jest niewielką miejscowością, która leży na gminnych terenach Zbrosławic w powiecie tarnogórskim. W kierunku południowym od wspomnianej wsi, w odległości kilkunastu kilometrów usytuowana jest aglomeracja górnośląska z takimi miejscowościami jak Gliwice, Bytom oraz Góry Tarnowskie.

Historia Łubia pamięta doskonale czasy średniowieczne. Wówczas to pierwsza wzmianka o Łubiach zapisana została w pierwszej połowie XIII stulecia, a dotyczyła ona podatku handlowego. Najprawdopodobniej tutaj miały miejsce słynne na całą Polskę targi sukiennicze. W piętnastym wieku właścicielami Łubia, zostali przedstawiciele polsko-śląskiego rodu Blachów, w innych źródłach historycznych znajdujemy nazwisko Błachów. Mieszkali oni tutaj aż do drugiej połowy XVIII stulecia, kiedy to sprzedali osadę rodzinie rycerskiej Ziemięckich. Podobno Jan Ziemięcki senior wspomnianego rodu, wyjeżdżał często w celach kupieckich do Szkocji, gdzie nawiązał liczne znajomości. Podobno nawet jego dzieci prowadziły tam interesy. W XIX stuleciu przybył tutaj Szkot John Baildon, który zakupił tę posiadłość dla swojej rodziny.

John Baildon

Pierwszym przybyszem ze Zjednoczonego Królestwa na tereny polskie, był właśnie wspomniany John Baildon. Uznawany on jest za jednego z praojców jak na tamte czasy, nowoczesnego hutnictwa. Ten szkocki hutnik, wkrótce okazał się niebywałym wynalazcą, ponieważ nie tylko zbudował on na Górnym Śląsku pierwszy w Europie wielki piec hutniczy opalany koksem, ale uruchomił też gliwickie huty żelaza.  Pobudował też on pionierski most z żelaza w Łazanach, a także przyczynił się do pobudowania Kanału Kłodnickiego.

O pałacu

W 1860 roku najstarszy syn Johna o imieniu Artur, wzniósł na terenie Łubia piękną rezydencję rodzinną. W początkowych latach ubiegłego stulecia, pałac zwyczajowo zwany był „hutniczym” lub „arturowskim”, odziedziczył Erwin von Bergwelt, syn starszej córki Artura o imieniu Alicja. Wspomniany pałac w rodzinie von Bergweltów pozostawał do momentu zakończenia II wojny światowej. Z czasem w jego wnętrzu urządzono Dom Pomocy Społecznej.

Charakterystyka tego pałacu

Pałac „hutniczy”, to budowla eklektyczna. Jej ostateczny kształt nadała mu finalna przebudowa, która miała miejsce na początku dwudziestego wieku. Budynek ten postawiono na literycznym planie przypominającym literę L. Posiada on jedno dłuższe skrzydło wzniesione od strony wschodniej. Budynek ten także posiada aż trzy kondygnacje. Dach budynku jest mansardowy, z umieszczonym w miejscu centralnym belwederem. Belweder ten przypomina cylindryczną wieżyczkę widokową. Skierowana ku południowi elewacja frontowa jest zdobiona czterokolumnowym portykiem, zwanym tympanonem. Tutaj jest widoczny kartusz herbowy oczywiście z herbem rodziny Baildonów. Z tyłu wspomnianej elewacji, znajduje się wieża z hełmem. Do budowli tej przylega piękny park.

Ewa Michałowska-Walkiewicz