Lwówek Śląski zwany z języka niemieckiego Leoberga, to miasto leżące na Dolnym Śląsku w powiecie lwóweckim. Niekiedy nazwa tego miasta pojawia się w zapiskach historycznych jako „Bóbrownik”.
W epoce starożytnej, jak pisał Ptolemeusz miasto to nazywało się Lupphurdum. W zamierzchłej przeszłości jeszcze przed dziewiątym stuleciem, mieszkało tutaj plemię Bobrzan. Zajmowało ono ziemie ciągnące się wzdłuż rzeki Bóbr. W owym czasie na miasto to zwykło się mawiać Lunak. Z czasem stało się ono głównym grodem plemienia Lunaków.
Legenda
Według starej legendy nazwę tę miastu nadano po jednym z polowań, mającym miejsce w pobliżu ówczesnej osady. Zapuszczające się szeregi łowczych w leśną gęstwinę, znalazły na jednym ze wzgórz trzy młode lwy, które upolował jednym strzałem z łuku tutejszy książę Henryk, okoliczny możnowładca. Według innych starych podań, miasto miało otrzymać w swoim herbie lwa dzięki górniczym emigrantom z Miśni, którzy przybyli tu aby wydobywać złoto z okolicznych rzek.
Jedno z najstarszych miast
Lwówek Śląski, należy do grupy najstarszych miast naszego kraju. Rodzimi kronikarze podają datę rozpoczęcia budowy tutejszego książęcego zamku, przypadającą na rok 1140. Według dokumentu odpisu pochodzącego z 1407 roku, w 1209 roku książę Henryk I Brodaty, nadał miastu Lwówkowi prawo warzenia piwa i prawo mili, czyli tak zwane średniowieczne prawo handlu.
Własność książęca
Początkowo miasto to było własnością książęcą, a później otrzymało ono miano miasta królewskiego. Już w dobie wieków średnich Lwówek stał się lokalnym centrum gospodarczym, co przysparzało mu zwiększenie osadnictwa. Jego rozwój przyspieszyło dogodne położenie, tuż przy szlaku handlowym zwanym Królewską Drogą, lub Drogą Wysoką prowadzącą z Rusi aż do Saksonii. W 1217 roku Henryk l Brodaty nadał Lwówkowi Śląskiemu prawa miejskie. Już wtedy znajdował się tu rynek, zamek i kościół.
Zamek książęcy
Znajdujący się na terenie miasta zamek książęcy, w dwunastym stuleciu służył książętom piastowskim za rezydencję. W późniejszym czasie przebywali tu burgrabiowie. W roku 1392 przeszło miasto to pod panowanie króla czeskiego, a sam zamek książęcy spłonął w pożarze w 1472 roku. Wówczas to, podjęto decyzję o nieodbudowywaniu zamku, a teren po zamku miasto otrzymało na własność od króla Czech, aby pobudować tu szpital i kościół.
Siedziba Bernarda Zwinnego
W kolejnych latach, czyli od 1278–1286, Lwówek był siedzibą Bernarda Zwinnego, będąc wówczas najbogatszym miastem Śląska. Bernard Zwinny był niezwykłym propagatorem wartości rycerskich. Jako podstawowe rzemiosło Lwówka, stało się sukiennictwo i tkactwo, handel oraz obróbka kamienia budowlanego. W 1327 roku, miasto to uzyskało przywilej bicia własnej monety i prawo organizowania targu solnego. We Lwówku istniało kilka cechów, z których najbardziej znaczącym był cech sukienników. Chociaż istniały tutaj też i inne cechy: takie jak piekarzy, rzeźników, krawców oraz szewców. Miasto to było znane w całej Polsce z produkcji piwa.
Herb
W 1392 roku gdy Lwówek był miastem niemieckim, po śmierci księżnej Agnieszki Habsburżanki żony Bolka II, Lwówek przeszedł znów pod panowanie czeskie. Sto lat później, miasto należało do Korony Polskiej, a w 1498 roku król Władysław Jagiellończyk nadał Lwówkowi herb. Miasto od tego czasu przeżywało recesje gospodarczą.
W XIX wieku
Dopiero w drugiej połowie XIX stulecia, nastąpiło pewne ożywienie ekonomiczne tego miejsca. Lwówek uzyskał połączenie kolejowe ze Złotoryją, co umożliwiło handel artykułami spożywczymi. Oprócz nowoczesnego jak na tamte czasy browaru Hohbergów, powstała wytwórnia wódek.
Miasto to w dobie dzisiejszej, odwiedzane jest przez liczne rzesze turystów, również napędzających tutejszą gospodarkę. Jest to bardzo urokliwa perełka architektoniczna Dolnego Śląska.
Ewa Michałowska-Walkiewicz
